Zo begint een kinderlied dat we in onze gemeente zongen. Alles is anders in de ogen van God. Maar hoe vaak kijken wij ook door deze ogen. Ik geloof dat dit iets is wat je moet leren. Een van de beste manieren om dit te leren is om eens naar een derde wereldland te gaan. Het leven in onze westerse genotmaatschappij draait voor het grootste deel om de vraag hoe ik er beter van kan worden. De hoofdpersoon is ik en niet die ander. Toch is nu juist het bijbelse principe die ander voor ikke te plaatsen.
Toen men aan Jezus vroeg waar het omging was Hij heel duidelijk; Heb God lief boven alles en je naaste als jezelf. Paulus zei dat we de ander uitnemende moeten achten dan onszelf. Wat betekent niet ik maar jij eerst. Dat is het principe dat ik mocht leren op mijn zendingreizen. In de tijd dat ik nog bedrijfsleider was in de elektrodetailhandel vond u in mijn huis altijd als eerste de elektronische snufjes. Ieder jaar stond er weer een nieuwe ktv en geluidsinstallatie. Ik dacht dat dit mij gelukkig kon maken. Totdat ik het principe alles is anders in de ogen van God ontdekte.
In 2001 wist God mij door een tactische zet in India te krijgen. Ik was al wat aan armoede gewend en had al wel wat gezien van de wereld. Maar deze reis zette mijn leven op zijn kop. Nooit had ik zo’n hopeloze situatie gezien en ik herinner mij dat ik mij wel eens heb afgevraagd of God India was vergeten. Ik kreeg mijn antwoord in de sloppen. Nergens vond ik een groter geloof wat God kan doen dan daar. Tijdens mijn tweede reis naar India was ik met mijn vrouw op bezoek in een sloppenwijk. Samen stapte we het eerste blikken huisje binnen van een weduwvrouw. Voordat we goed en wel het huisje binnen waren van de zuster die daar woonde drukte ze mijn vrouw een plastic draagzak in haar handen.
In de zak zat een nieuwe sari die deze vrouw had kunnen kopen, maar nu aan mijn vrouw wilde geven. We voelden ons beschaamd maar mochten dit geschenk niet weigeren. We gingen van huisje naar huisje en soms stopte ze mij 10 roepie in de hand. Wat kon ik nu met 10 roepie doen, terwijl het voor hun genoeg voor een week eten is.. Als ik het niet wilde aanpakken drongen ze er bij mij op aan. Ze zeiden dat dit hun zaad van geloof was in onze bediening. Een maand na thuiskomst ontving ik een brief van een pastor. Alle gebeden waren verhoord. Mensen waren genezen en er lopen nu drie jongentjes in die wijk van ouders die geen kinderen konden krijgen. Iedere keer als ik in Nasik ben dan ga ik snel even deze wijk in en ontmoet daar mijn vrienden. Vandaag de dag krijgt u mij niet snel meer enthousiast om een nieuwe ktv te kopen. Liever geef ik het weg in India. Want ik heb ontdekt dat alles anders is in Gods koninkrijk en dat geven rijk maakt. In deze sloppenwijk hebben we nu 6 weduwen geadopteerd hebben en dat is slechts het begin. En die 10 roepie zijn ondertussen vele duizenden euro’s is geworden. Ik denk dat u vast weet welk lied ik uit volle borst ga zingen: Wie is arm en wie is rijk…